Duik #182: Car Pile
Dave uit Chicago zou de dag erop naar huis gaan en wilde nog één duik maken. We hadden Dave die week al een keer op de boot meegemaakt en leek ons een prima duiker.
Deze ochtend wilde we een kantduik maken op Car Pile. Een soort autokerkhof maar dan op 35-25 meter onderwater.
Dave met ons mee en in de eerste 10 minuten leek alles ok. Bij de eerste autowrakken begon Dave echter paniekerig op z'n meters te wijzen.
Ik direct naar hem toe en hij zat al op half lucht. Dus keren! Zo simpel is dat!
Hij was permanent bezig vest op en afblazen, haalde veel te onregelmatig adem en was met alles vooral bellen aan het blazen. Ik had overigens geen lek ontdekt. Hij was gewoon enorm onrustig.
Car Pile ligt voor de deur bij Breezes (Curaçao) en het is eigenlijk het verstandigst om onderwater het haventje in te zwemmen.
We hadden ook een duikboei bij ons die ik inmiddels aan m'n vrouw had overgegeven zodat ik Dave in de gaten kon houden.
Dave was een stevige (120 plus) gast en dan is het beter dat ik dat klusje op mij neem.
Alleen ik had niet verwacht dat het zo uit de hand zou gaan lopen.
We hadden op dik 30 meter gezeten en ik probeerde de opstijging zo langzaam mogelijk te laten verlopen.
Plots op 15 meter raakte Dave volledig in paniek. Omdat het al niet goed met Dave ging zwom ik direct naast hem en kon ik hem gelijk beetpakken.
Zelf afgeblazen om te voorkomen dat we omhoog zouden vliegen. Dave was door z'n lucht en ik bood hem mijn octopus.
Daar wilde Dave niks van hebben. Dave wilde alleen maar naar boven.
Met veel overtuiging heb ik de octopus toch in Dave z'n mond gekregen en vervolgens zo langzaam mogelijk omhoog.
Een safety stop was beter geweest (grootste diepte was 33 meter) maar zat er met deze gestreste duiker echt niet in.
Ik bleef naar Dave gebaren dat hij door moest met ademhalen en probeerde intussen de opstijging te vertragen.
Aan de oppervlakte draaide Dave helemaal door. Hij wilde geen snorkel in terwijl dat gezien de golven echt wel een heel goed idee was.
Ik heb Dave de octopus weer gegeven en hem op z'n rug gedraaid en de haven ingesleept.
Ik was volledig kapot toen ik bij de steiger was terwijl m'n conditie echt wel heel goed was.
Toen Dave de trap beet kon pakken werd hij pas rustig en de divemaster die gewaarschuwd was gaf me een prachtig compliment: "We can offer you a job".
Mijn vrouw (en beste buddy ooit) gaf een veelbetekenende blik: "good job"
Dave moest serieus op adem komen en was echt flink geschrokken. Bij het invullen van de logboeken heb ik het vriendelijk maar ook oprecht verwoord:
"There is always a reason to improve your skills"
Ik heb nog jaren contact met Dave gehad. Drie dingen is hij gaan doen toen hij terug was in Chicago: conditietraining, zwemles en een aantal aanvullende duikcursussen.
Natuurlijk ben ik trots, maar ik heb ook een dubbel gevoel bij dit soort ervaringen. Het had immers zomaar anders af kunnen lopen.
Duik #182
Deze ochtend wilde we een kantduik maken op Car Pile. Een soort autokerkhof maar dan op 35-25 meter onderwater.
Dave met ons mee en in de eerste 10 minuten leek alles ok. Bij de eerste autowrakken begon Dave echter paniekerig op z'n meters te wijzen.
Ik direct naar hem toe en hij zat al op half lucht. Dus keren! Zo simpel is dat!
Hij was permanent bezig vest op en afblazen, haalde veel te onregelmatig adem en was met alles vooral bellen aan het blazen. Ik had overigens geen lek ontdekt. Hij was gewoon enorm onrustig.
Car Pile ligt voor de deur bij Breezes (Curaçao) en het is eigenlijk het verstandigst om onderwater het haventje in te zwemmen.
We hadden ook een duikboei bij ons die ik inmiddels aan m'n vrouw had overgegeven zodat ik Dave in de gaten kon houden.
Dave was een stevige (120 plus) gast en dan is het beter dat ik dat klusje op mij neem.
Alleen ik had niet verwacht dat het zo uit de hand zou gaan lopen.
We hadden op dik 30 meter gezeten en ik probeerde de opstijging zo langzaam mogelijk te laten verlopen.
Plots op 15 meter raakte Dave volledig in paniek. Omdat het al niet goed met Dave ging zwom ik direct naast hem en kon ik hem gelijk beetpakken.
Zelf afgeblazen om te voorkomen dat we omhoog zouden vliegen. Dave was door z'n lucht en ik bood hem mijn octopus.
Daar wilde Dave niks van hebben. Dave wilde alleen maar naar boven.
Met veel overtuiging heb ik de octopus toch in Dave z'n mond gekregen en vervolgens zo langzaam mogelijk omhoog.
Een safety stop was beter geweest (grootste diepte was 33 meter) maar zat er met deze gestreste duiker echt niet in.
Ik bleef naar Dave gebaren dat hij door moest met ademhalen en probeerde intussen de opstijging te vertragen.
Aan de oppervlakte draaide Dave helemaal door. Hij wilde geen snorkel in terwijl dat gezien de golven echt wel een heel goed idee was.
Ik heb Dave de octopus weer gegeven en hem op z'n rug gedraaid en de haven ingesleept.
Ik was volledig kapot toen ik bij de steiger was terwijl m'n conditie echt wel heel goed was.
Toen Dave de trap beet kon pakken werd hij pas rustig en de divemaster die gewaarschuwd was gaf me een prachtig compliment: "We can offer you a job".
Mijn vrouw (en beste buddy ooit) gaf een veelbetekenende blik: "good job"
Dave moest serieus op adem komen en was echt flink geschrokken. Bij het invullen van de logboeken heb ik het vriendelijk maar ook oprecht verwoord:
"There is always a reason to improve your skills"
Ik heb nog jaren contact met Dave gehad. Drie dingen is hij gaan doen toen hij terug was in Chicago: conditietraining, zwemles en een aantal aanvullende duikcursussen.
Natuurlijk ben ik trots, maar ik heb ook een dubbel gevoel bij dit soort ervaringen. Het had immers zomaar anders af kunnen lopen.
Duik #182
Car Pile (Curaçao)
Datum : 8 mei 2007
Diepte : 33,4 meter
Duur : 36 minuten
Notitie : Samen met Dave (Chicago, VS) die niet zo goed kon zwemmen. Veel soorten vis, riddervis, murenen, sepia.
Reacties
Een reactie posten